Lucía Gregorio: “De vez en cuando necesitamos que algo nos ponga en nuestro sitio” #ProxectoMascaras

Isabel Iglesias 23 Xaneiro 2014

LuciaGragoiro Conocí a Lucía en una jornada institucional sobre “I+D y financiación de proyectos” de la que, para mi sorpresa, salí con buenas anotaciones y aún mejores ideas. Recuerdo que pensé: “al fin alguien que también sabe traducir el farragoso lenguaje institucional a posibilidades reales”.

Evidentemente, no fui la única en pensarlo porque en 2009 pasó a ser la directora general de INEO, Asociación Multisectorial de Nuevas Tecnologías de la Información y Comunicación.

Lucía es inteligente, dinámica y resolutiva, pero si algo admiro en ella es la capacidad para lidiar con la infinidad de intereses fragmentados que conforman los entornos asociativos. Y lo hace con esa sonrisa, directa y respondona, con la que parece decir: “sí, vale, pero no te enrolles, mira…”. Tal vez se deba a que, como ingeniera industrial, sabe que en el funcionamiento de sistemas integrados las personas son una parte fundamental.

Lucía fue una de nuestras invitadas de aquel pase especial y se vino desde Vigo una tarde de viernes sin referencias de lo que iba a ver. Y ahora, año y medio después, cuando le pedí si nos daba sus impresiones por escrito no lo dudó. Cuando la leí sólo se me vino una palabra a la cabeza: ¡valiente!

***

Antes de entrar en el estreno, la productora me dijo: “Te va a gustar. Va sobre la superación de un reto”. Lo que no sabía es lo equivocada que estaba… o quizá no.

La película para mí tuvo dos momentos; el primero, cuando uno de los protagonistas, al que apenas se le entiende al inicio, se equivoca… y te hace gracia… y te descubres a ti mismo pensando “no debo reírme, pobre!”. En ese momento, el comentario más sarcástico viene de uno de sus compañeros, y te descoloca “Ellos se ríen de la situación. No se ríen de él… ¿por qué yo creo que no debo?”.

El segundo al finalizar, cuando ves las dificultades y para ti (soto vocce y avergonzada por pensarlo) das gracias por no haber nacido así… y te cuentan que una de las protagonistas sufre una deficiencia a raíz de un accidente cuando ya era adulta. Y tu mundo se desmorona. Porque puedes ser tú… mañana.

Me tengo tenía por una persona tolerante, poco condescendiente, que veía con naturalidad la discapacidad… y esta película me ha devuelto un espejo, donde me veo con los mismos clichés de muchos.

Efectivamente es la superación de un reto, pero no el de los protagonistas, ellos ese reto lo superaron ya hace mucho tiempo; sino el mío, el de cada uno de los que vemos la película. De vez en cuando necesitamos que algo nos ponga en nuestro sitio. Ellos me han puesto en el mío.


Post relacionados:

Comparte!

Un comentario en “Lucía Gregorio: “De vez en cuando necesitamos que algo nos ponga en nuestro sitio” #ProxectoMascaras”

Deixa a tua réplica

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Podes usar etiquetas e atributos HTML

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>